Biri varmış, kendinden başka kimsesi yokmuş.Her gece hücrelerine bölünür sabah parçalarını bulamazmış.Mutluyum diyemeyecek kadar yalnız,yalnızım diyemeyecek kadar kalabalıkmış.Gecelerin günlere bağlandığı saatlerde o kendini zincirlermiş en gizli imam evlerine.. Bir varmış,bir yokmuş.. Biri varmış ondan başka kimsecikler yokmuş.Kendi suretine bile bir hasret koşarken aynalara,hep ayağı burkulmuş,aynalar binbir parça olmuş.Sureti hep yarım yamalak bakmış ona..
Bir varmış,bir yokmuş..Hayat dimdik bir yokuşmuş.O hep kolayı seçmiş,aşağıya inmiş.Cehennemin yakıcı alevlerini hissetmiş teninin her köşesinde.Hayat biraz da bedel ödemekmiş..
Bir varmış bir yokmuş..Herkes kendi masalını yazıyormuş ki o bunu çok geç anlamış.Siğilden geçilmeyen suratından belliymiş kurbağayı prens sanıp öptüğü..kırık dişlerinden belliymiş her elmayı sihirli sanıp diş geçirdiği..
Bir varmış bir yokmuş..O biri, en sonunda yalnızlığına sarılıp ,kuş tüyü yastığıyla düşlerini boğmuş...
Bir varmışım bir yokmuşum.Masalımı yazmak istemişim,dev kıskanmış yırtmış..anlatmak istemişim,cücelerim ormanda kaybolmuş,dönmemiş.
Ve ben bir varmışım bir yokmuşum..Bir gün bakmışım masal olmuşum..
fotoğraf: Büyükçekmece Sahili
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder